Als de provincie meer maatregelen had genomen door het gebied van de roedel van wolf Bram af te sluiten voor publiek, dan was er wellicht veel ellende voorkomen. Dat hij zijn roedel wilde beschermen is logisch. Als we dit gedrag als "probleemgedrag" classificeren, dan is het eind zoek.    Beeld: © Ramon van Bentum

'Probleemwolf' Bram kreeg de doodstraf

Op 3 december 2025 werd wolf Bram, die met zijn roedel leefde op de Utrechtse Heuvelrug, door jagers doodgeschoten. Uit DNA-onderzoek zou zijn gebleken dat het om Bram ging, zo maakte de provincie Utrecht op 12 december bekend. Na enkele bijtincidenten, die waarschijnlijk met name voortkwamen uit bescherming van zijn roedel, gaf de provincie Utrecht toestemming om de wolf dood te schieten. Een nogal discutabel feit, want de wolf heeft een beschermde status, die nu volledig wordt genegeerd.

Bram was al maanden niet meer bij incidenten betrokken

Johan Peereboom van de “Werkgroep Wolf Leusden” verklaarde in een interview tegen RTV Utrecht: “"Het is onrechtvaardig dat Bram nu is doodgeschoten. Hij is al maanden niet meer bij incidenten betrokken. Dat bevestigt onze bevindingen dat hij enkel reageerde op verstoringen van zijn leefgebied tijdens de welpenperiode." 

Sinds de provincie in juli een afschotvergunning voor ‘probleemwolf GW3237m’ verleende, liepen leden van de werkgroep rondes op Den Treek om aandacht te vragen voor 'rustgebieden' voor de wolf en het werk van de jagers naar eigen zeggen 'te controleren'.
Volgens leden van de werkgroep had het instellen van rustgebieden voor de wolf afschot kunnen voorkomen. 

“Indringer in ons domein”
Het is te triest voor woorden hoe wij in Nederland tegenwoordig naar “natuur” kijken. Er is wellicht niets wat dit beter duidelijk maakt, dan hoe wij als Nederland met de terugkeer van de wolf omgaan. Hij wordt gezien als een indringer, die “ons domein” binnendringt, en alleen maar schapen dood bijt. En “Nederland is te vol voor de wolf”. En dat sentiment wordt door sommige media dankbaar uitgebuit, liefst met bloederige foto’s er bij. Dat er voor ‘het stukje vlees op je eigen bord’ zich op grote schaal net zulke bloederige taferelen afspelen, maar dan verborgen achter de muren van de slachterijen, daar wil de gemiddelde Nederlander liever niet mee geconfronteerd worden.

Echte natuur in Nederland
We reizen per vliegtuig de hele wereld over om “echte natuur” te gaan beleven, met “echte wilde dieren”, zoals in de wildreservaten in Afrika, en in de tropische regenwouden met al haar wilde bewoners, in Zuid-Amerika en Azië. Maar natuur in Nederland? Dat is er vooral voor ons, als een soort park om in te fietsen en te wandelen. Maar er moeten vooral geen roofdieren voorkomen, want dat is alleen maar lastig en eng.

En dan is er toch ineens die wolf, terug van weggeweest, die we zo’n 150 jaar geleden hebben uitgeroeid. Door de afbraak van het “IJzeren Gordijn” kon de slimme viervoeter weer zijn weg vinden naar het westen, waar hij ooit ook zijn leefgebied had. Maar in die 150 jaar zijn wij als mens kennelijk niet veel slimmer geworden, want de ongefundeerde angst voor de wolf, het “Roodkapjesyndroom”, is er nog steeds.

Zeer gebrekkige bescherming van vee
Er zijn subsidieregelingen om je vee goed te beschermen tegen wolven die op zoek zijn naar hun eten. Want dat is wat ze doen, zoeken naar eten. Bewust gebruiken we niet het woord “wolvenaanval”, want dat suggereert namelijk iets heel anders. En met bepaalde woordkeuzes wordt al, door sommige media doelbewust, aan stemmingmakerij gedaan.

Hoewel er duidelijke richtlijnen zijn voor hoe een wolf werend hek zou moeten zijn, zie je regelmatig dat, als er al een wolf werend hek staat, dit toch niet aan de eisen voldoet. En bij het gebruik van flexibele afrastering is de kans wel degelijk groter dat er fouten worden gemaakt bij het plaatsen, en er zwakheden in het systeem niet op tijd worden gezien. Met alle risico’s van dien. Een vast hekwerk met palen is bovendien veel beter te controleren op onvolkomenheden. 

Gelukkig zijn er ook veehouders die wel blij zijn met de komst van de wolf, vanwege de belangrijke rol die ze in de natuur hebben, en die hun vee gewoon de juiste bescherming bieden. Al wordt hun geluid vooral overstemd door de “anti wolf”-schreeuwers binnen en buiten de veehouderij. Het is ook schokkend als je leest hoe sommige mensen op sociale media tekeer gaan over de wolf, en tegen mensen die de terugkeer van de wolf wel op zijn waarde schatten.

Eigen verantwoordelijkheid

Als je een 'rondje Nederland doet, en je rijdt langs talloze weides, dan is het schrikbarend hoe weinig weilanden - zelfs in bekend wolvengebied - zijn voorzien van een wolf werende afrastering. In plaats van met het vermanende vingertje naar de wolf te wijzen, wordt het nu toch echt tijd om de veehouderij op hun eigen verantwoordelijkheid te wijzen. Want nog steeds is 95 % van de dieren in Nederland niet of nauwelijks beschermd. Geen afdoende bescherming van je vee, dan ook geen financiële vergoeding meer bij schade wanneer er een wolf langs komt voor zijn maaltijd.
En als het een wolf dan toch lukt om in een weide met wolf werende afrastering binnen te dringen, stigmatiseer hem of haar dan niet als 'probleemwolf', maar pas de afrastering dan aan, zodat het wèl werkt.